Twee boeken over de deze week overleden dichter Gerrit Kouwenaar vond ik in de bananendozen: Een tuin in het niks, vijf opstellen over Gerrit Kouwenaar (1983) en De killer, over poëzie en poëtica van Gerrit Kouwenaar (1986). Beide boeken zijn geschreven door Wiel Kusters, de Grandma Moses van de Limburgse dichters en de Prins Carnaval van het ooit zo populaire poëtica-onderzoek.
De twee boeken zijn belangrijk geweest voor de receptie van Kouwenaars werk, maar ze zijn ook te beschouwen als de wetenschappelijke sluitstenen van het deel van Kouwenaars werk dat werd afgesloten door Volledig volmaakt oneetbare perzik (1978) en Het blindst van de vlek (1982). Daarna, na het verschijnen van het ogenblik: terwijl (1987), begon de periode van het bezonken meesterschap, culminerend in Totaal witte kamer (2002), het orgelpunt van Kouwenaars oeuvre (nog gevolgd door een kleine toegift, Het bezit van een ruïne, in 2005). (meer…)
